Soms is alles wat je nodig hebt om een game te laten slagen één geweldige kernmechaniek - dat is genoeg, klus geklaard. Maar als je er dan nog andere indrukwekkende elementen in kunt strooien, des te beter.
The Pathless neemt dit ter harte door spelers eerst de beweging onder de knie te krijgen, waardoor het boeiend en leuk wordt, voordat ze vanaf daar voorzichtig verder bouwen.
Het is prachtig om naar te kijken, blijft niet langer welkom en is zeker een kijkje waard voor spelers op PS5 of PS4 op zoek naar iets minder mainstream om hun leven te verbeteren.
Een eenvoudig verhaal
Enkele eenvoudige vroege verhaalteksten zetten de toon voor The Pathless: je speelt een naamloze jager die naar een mystiek eiland wordt gestuurd om terug te vechten tegen de Godslayer, een schurk die de wereld en de dierlijke godheden van het eiland tot slaaf maakt, dus het is aan jou om ze te bevrijden een voor een en haal hem dan neer.
Het is een structuur die helemaal doet denken aan The Legend of Zelda: Breath of the Wild, of inderdaad Shadow of the Colossus, maar dat maakt het niet ongeldig, en de beats van het verhaal in The Pathless zijn mooi schaars. Er zijn genoeg overgebleven notities en stukjes overlevering te vinden als je geïnteresseerd bent in wat er gaande is, maar je kunt het evengoed doorspelen met bijna geen script om van te spreken, afgezien van een paar tussenfilmpjes.
De echte ster van de show hier is het eiland zelf; een prachtige speeltuin vol weelderige bossen, uitgestrekte vlaktes en besneeuwde toppen die je kunt verkennen, allemaal bezaaid met enorme ruïnes en gigantische afbrokkelende skeletten, die elk een vorm van schat of puzzel beloven.
Als je elk groot gebied van zijn bedreiging bevrijdt, zal het uit een woedende storm uitbreken in helder daglicht, en die verandering is des te meer lonend voor hoe mooi het het landschap eruit laat zien (tot het punt waarop we ons afvragen of het eerder zou moeten gebeuren om er zeker van te zijn dat je genoeg tijd krijgt om het in je op te nemen zonder een completist te zijn).
Als je op PlayStation 5 speelt, krijg je de optie van native 4K-resolutie bij 30 fps voor totale scherpte, maar een bijna-4K-dambordinstelling die dingen naar 60 fps opvoert, zou je standaardkeuze moeten zijn, voor een game die net zo in beweging is als The Pathless. Het ziet er werkelijk prachtig uit als het volop in beweging is.
Bewegingen maken
In volledige flow komen, is in feite de naam van het spel hier. De Pathless rust je uit met een boog die, wanneer hij met de juiste timing wordt afgevuurd op doelen die over de hele wereld drijven, je snelheid zal verhogen en je over de hele wereld zal laten razen.
Dit wordt versterkt door je adelaar-metgezel, die je kan helpen rondvliegen terwijl je in de lucht bent en, naarmate je meer en meer geheimen ontdekt, je steeds verder de lucht in kan lanceren. Dit komt allemaal samen om een bewegingssysteem te creëren dat boeiend en ritmisch is om te spelen.
Het herinnert ons aan het succes dat Insomniac heeft gehad met het swingen in zijn moderne Spider-Man-spellen - Miles Morales is iets speciaals – en hoewel het niet zo betrouwbaar en gemakkelijk is als het doorkruisen van die games, waren we nooit afgeschrikt door het vooruitzicht van een lange reis in The Pathless, wat een teken van succes is voor elke open-wereldgame (we aarzelen bij de dacht in Red Dead Redemption 2).
Deze getimede boogmechanica speelt ook een belangrijke rol in de weinige baasgevechten die worden aangeboden — hoewel ze niet zo succesvol zijn, omdat de timing wat vager kan zijn en dingen wat geforceerd kunnen aanvoelen — wat momenten van echt visueel spektakel oplevert.
De drang om te ontdekken
In het normale verloop van het spel maakt The Pathless er echter een punt van om je niet te veel te begeleiden. Er is bijvoorbeeld geen minimap, een keuze die naar onze mening enorm loont. In plaats daarvan krijg je een spirituele visie die je laat zien waar clusters van doelstellingen in grote lijnen zouden kunnen zijn, de rest is dan aan je ogen.
Zie je een verre ruïne op een heuveltop? Ga erheen om het te bekijken. Een kampvuur in je eentje midden in een bosrijke omgeving? Misschien iets dat de moeite waard is om in de buurt te vinden. Het skelet van een mammoet die ver boven je over een klif steekt? Er zal een weg naar boven zijn.
Het klinkt eenvoudig, maar het is geweldig om dit soort ontwerp te zien zonder hand vast te houden, en het heeft ons echt effectief door de bescheiden looptijd van The Pathless geleid, waarbij onze interesse behouden bleef zonder ons te bombarderen met iconen en zoektochtmarkeringen.
Het helpt dat je meestal wordt begroet met een beloning, meestal met een simpele puzzel die je de weg blokkeert. Deze puzzels zijn leuk genoeg, maar ze hebben de neiging om een van een paar sjablonen te volgen, dus je hebt ze allemaal binnen een paar uur gezien.
Toch zijn ze ook grotendeels optioneel, aangezien The Pathless de lat legt om de hoofdmissie mooi en laag te laten verlopen, dus je hoeft ze echt niet te grinden als je er geen zin in hebt. Diezelfde lichtheid van aanraking doordringt The Pathless, en het is des te beter voor de terughoudendheid.